Rozdział 8

Zaskoczony blondyn od razu pozbierał się z podłogi i otrzepał się ze „szlamu”, który przeniósł się na niego po upadku na Hermionę.
- Ee… - Ginny pod wpływem zaskoczenia i ogromnego szoku, nie wiedziała co powiedzieć. – Nie przeszkadzajcie sobie… Przyszłam tylko pożyczyć kolczyki, Herm… Ale… wpadnę później. Pa! – I już jej nie było. Gryfonka i Ślizgon – oboje zdziwieni - nie zdążyli już zobaczyć uśmiechu, którym Ginny podsumowała to, co przed chwilą zobaczyła.
- Z tego musi coś wyjść – powiedziała do siebie. Obrała sobie za cel zeswatanie tych dwóch największych wrogów Hogwartu. Byli całkowicie inni, ale według Ginny – pasowali do siebie jak zapalniczka z ogniem.
Tymczasem tych dwoje „pasujących do siebie” wrogów, rozpoczynało właśnie kolejną kłótnię.
- Czy Ty ocipiałeś Malfoy?! Chcesz żebym tu zeszła na zawał?! Wiesz jak się wystraszyłam?! – Gryfonka z oburzoną miną, czerwona z gniewu, krzyczała właśnie na blondyna, który niewinnie poruszył ramionami.
- Moja wina, że nie zdążyłem zahamować? Czego się tak drzesz? Zaraz połowa Hogwartu tu przyleci, Granger.
- No i dobrze, będzie taki tłum, że przynajmniej nie będę musiała patrzeć na twoją piękną twarzyczkę. – Odpyskowała mu natychmiast, nawet nie myśląc co mówi.
- Piękną? Uuu… Granger… Wiem, że jestem przystojny i dziewczynom gną się nogi, gdy przechodzę koło nich, ale Ty? Tego się nie spodziewałem. – Wyśmiał ją, zadowolony ze słownego potknięcia Gryfonki. Ona, chcąc to jak najszybciej odwrócić, powiedziała naburmuszona
- To był sarkazm, idioto.
- Witaj stara Granger! Cieszę się, że wróciłaś po tak długiej nieobecności. Brakowało mi tego twojego oburzonego wyrazu twarzy. – Ukłonił się przed nią naśladując głos dyrektora Dumbledore’a podczas przemówień. Był w tym tak perfekcyjny, że dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem. Ostatnio zdarzało jej się rozmawiać normalnie z tym wrednym Ślizgonem, który niekiedy był wobec niej… miły? Tak, chyba można tak powiedzieć. Przynajmniej starał się taki być. Zauważyła też, że dogaduje się z nim czasem lepiej, niż z Harrym.
 „Opanuj się Hermiono, przecież to Malfoy, na pewno nie robi tego bezinteresownie.” – Powiedziała sobie w myślach i aż podskoczyła z przerażenia, gdy niemal natychmiast odpowiedział jej jakiś inny, cichy głos: „Nie pomyślałaś, że może się zmienił? Nie oceniaj ludzi pochopnie. Źle na tym wyjdziesz, moja droga.”
- Eej, Granger, co z tobą? – Malfoy był wyraźnie zszokowany zachowaniem brązowowłosej, która nie dość, że nie reagowała na żadne bodźce, to jeszcze przed chwilą podskoczyła, jakby coś ją nieźle wystraszyło.
- Nic mi nie jest, Malfoy. Zajmij się sobą. – Ucięła temat, po czym podeszła do drzwi oznajmiając tym samym blondynowi, że ma już sobie iść.
- Niegrzecznie jest tak wypraszać gości, wiesz Granger? Bo drugi raz do ciebie nie przyjdą. – Popatrzył na nią z zainteresowaniem.
- Wiesz, jakoś mi na tym nie zależy, żeby gościć cię tu drugi raz, więc łaskawie rusz swoje cztery litery i idź już. – Uśmiechnęła się do niego ironicznie. Cierpliwie czekała aż wyjdzie, ale on postanowił zrobić jej na złość, rozkładając się wygodnie na kanapie.
- Co ty odwalasz, Malfoy? Przecież ci powiedziałam, że masz iść.
- A gdzie jest napisane, że mam cię słuchać? – Z triumfującym uśmieszkiem popatrzył na nią, ciekawy, co mu odpowie.
- Nie zmuszaj mnie, żebym użyła zaklęcia. – Spojrzała na niego podejrzliwym wzrokiem.
- Nie odważysz się.
- A chcesz się przekonać?
- Tak.
- Hmm… Levicorpus! – Ciało blondyna uniosło się lekko i obróciło tak, że głowa Dracona znajdowała się teraz kilkanaście centymetrów nad podłogą.
- Granger! Co ty…?! – Wściekły chłopak zaczął się miotać, próbując uwolnić się od zaklęcia.
- Sam chciałeś, Malfoy, więc nie narzekaj. – Uśmiechnęła się triumfalnie i podeszła do niego. Ukucnęła przy nim i z wyższością popatrzyła mu w oczy, następnie cmoknęła go lekko w usta i uwolniła od zaklęcia. Uśmiechając się ironicznie, wzięła piżamę i ręcznik, po czym wyszła do łazienki, zostawiając oszołomionego Ślizgona, samego.
******

Siedziała w pokoju wspólnym patrząc na płomienie powoli niknące w kominku. Robiło się coraz zimniej i ciemniej, ale jej to nie przeszkadzało. Myślała nad ostatnią rozmową z chłopakiem. Dużo wtedy zrozumiała. Dotarło do niej, że szansa na bycie z nim przepadła. Nadal był dla niej ważny, ale już tylko jako przyjaciel i chociaż nadal zrobiłaby dla niego wszystko, to już nie byłoby to ślepe i nieprzemyślane. Teraz oddałaby za niego życie umyślnie, będąc pewną, że owy przyjaciel będzie bezpieczny, dzięki niej. Musiała przyznać, że od czasu tego pamiętnego monologu Smoka, zmieniła się. Spojrzała na świat pod innym kątem, zaczynała widzieć więcej, niż tylko platynowego blondyna o przepięknie szarych oczach i zimnym spojrzeniu. Spodobało jej się takie życie. W końcu dostrzegła też siebie. Odkryła jaka naprawdę jest. Kiedyś dokuczliwa, zapatrzona w Dracona, nieczuła na cierpienie innych. Teraz bardziej wrażliwa, niekiedy uśmiechnięta. Odnalazła gdzieś w środku swoje sumienie i teraz, choć starała się nadal tłumić swoje emocje, to nie była już tą samą dziewczyną. Gdyby miała wybierać pomiędzy starą Pansy, a tą, którą jest teraz, to zostałaby przy aktualnej wersji. Nie wiedziała ile czasu już tak siedziała, zastanawiając się nad życiem, zanim zauważyła, że ogień w kominku już całkowicie wygasł, więc nie pozostało jej nic innego, jak udać się do swojego dormitorium na zasłużony odpoczynek.
******
Hermiona obudziła się wypoczęta o szóstej nad ranem. Był piątek. Został jeden dzień do imprezy, na której to miała zatańczyć przed jakimś chłopakiem. Na samą myśl tego, co będzie musiała robić, przechodziły ją dreszcze. Nie mogła przegrać, nie mogła dać tej satysfakcji blondynowi. Poza tym, nie miała najmniejszego zamiaru usługiwać mu, jak jakaś niewolnica, przez cały dzień. Myślała już nad tym, aby po prostu nie pójść na tę imprezę, ale była Gryfonką, a wychowankowie domu lwa nigdy nie tchórzą, niezależnie od zadania im przeznaczonego.
Leżała tak jeszcze przez pół godziny, po czym postanowiła wstać. Wyjęła więc z szafy ubrania i ręcznik, udała się do łazienki, gdzie wzięła orzeźwiający prysznic i umyła włosy szamponem o zapachu konwalii. Umywszy się, osuszyła włosy zaklęciem i ubrała się. Podkreśliła i tak już długie rzęsy tuszem, po czym wyszła uśmiechnięta z zaparowanej łazienki, biorąc książki i udając się na śniadanie. W Sali nie było jeszcze dużo osób, bowiem dochodziła dopiero 7:00 rano. Podeszła do stołu Gryffindoru i zajęła swoje stałe miejsce. Przejechała wzrokiem po innych stołach i ku jej zaskoczeniu dostrzegła tam już platynowego blondyna, który przyglądał się jej z zainteresowaniem. Podniosła prawą brew w geście zdziwienia z niemym pytaniem „co się tak gapisz?”. Chłopak uśmiechając się ironicznie odwrócił wzrok, więc brązowowłosa zajęła się posiłkiem. Kilkanaście minut później do Wielkiej Sali wszedł Ron, a razem z nim Harry. Ginny przyszła zaraz po nich u boku Theodore’a Notta. Hermiona miała złe przeczucia co do tego chłopaka. Nie chciało jej się wierzyć, że tak nagle zmienił swoje zdanie na temat jej rudej przyjaciółki. Jeszcze niedawno przecież tak się nienawidzili…
„A ty i Dracon?” – pisnął jakiś cichutki głosik w jej głowie.
„Na Merlina, znowu ten głos” – pomyślała Hermiona. – „O co tutaj chodzi?”
Dziewczynę coraz bardziej irytowały te rzekome podpowiedzi domniemanego „sumienia”. Z każdym dniem miała większe wątpliwości co do prawdziwości jej tezy. Przecież to niemożliwe, że jej sumienie, w tak perfidny sposób, do niej mówi. To by było wręcz chore.
Jej przemyślenia przerwała dwójka przyjaciół, która właśnie dosiadła się do stołu.
- Cześć Mionka. – powiedzieli wspólnie Ginny z Harrym.
- Cześć wam, co u was?
- Ja żyję imprezą. Słyszałam, że idziesz? – Uśmiechnęła się wrednie, Ginn.
- Nie ciesz się tak, zostałam zmuszona. Inaczej bym nie poszła.
- Jasne, jasne, już ja wiem jak to było. – Poruszyła brwiami Ruda.
- Nie wiem o co ci chodzi, Ginn. Nie denerwuj mnie lepiej, bo zmienię zdanie.
- Oj no okej, okej… Przepraszam, już się zamykam.
- Jaka impreza? – Harry jakby dopiero obudzony zagadnął obie Gryfonki.
- Ty to masz zapłon… W sobotę jest impreza u Ślizgonów. Wstęp wolny, każdy może przyjść.
- A to niby z jakiej okazji?
- Nie wiem, z resztą nikt tego nie wie oprócz Ślizgonów. Podobno ma to być niespodzianka.
- A na którą?
- Na 20⁰⁰, a co, zamierzasz przyjść? – Ginny zrobiła wielkie oczy w geście zdziwienia.
- Noo… a czemu nie?
- No nie wiem, nigdy ci się jakoś nie spieszyło, czy ja o czymś nie wiem? – Spytała podejrzliwie rudowłosa.
- Niczego nie ukrywam. Idę, bo chcę. Po prostu. – Zdenerwował się zielonooki i zajął się śniadaniem, kończąc tym samym dyskusję.
- Co mu jest? – Szepnęła Hermiona do ucha Ginny, szczerze zdziwiona zachowaniem przyjaciela.
- Nie mam pojęcia, ale coś czuję, że niedługo się dowiemy. – Odpowiedziała i również zajęła się swoim śniadaniem. Brązowookiej nie pozostało nic innego, jak wziąć przykład z przyjaciół, więc zajęła się swoim, pierwszym tego dnia, posiłkiem.

****** 

W przerwie między lekcjami, Dracon wrócił do swojego dormitorium i rozsiadł się wygodnie na ogromnym łożu, z zieloną narzutą i srebrnymi poduszkami, pogrążając się w myślach. W końcu udało mu się uciec od gromady psycho-fanek i błaznowatych dowcipów Blaise’a. Chłopak skupił swoje rozważania na imprezie, która miała się odbyć już jutrzejszego wieczora. Był ciekaw przebiegu zakładu chłopaków, o którym usłyszał dzisiaj na śniadaniu. Nie był zdziwiony, samą akcją, jakże typową dla nich, ale obiektem ich zainteresowania. Ginny - Wiewiórka, córka zdrajców krwi, siostra Wieprzleja, zakochana niegdyś w Potterze dziewczyna, przyjaciółka Hermiony... No właśnie Granger. Ostatnio zdał sobie sprawę, że coraz częściej zdarza mu się o niej myśleć. O ich ostatniej rozmowie, o ich zakładzie, o jego warunkach, o tym jak pięknie będzie wyglądać... Zaraz! Żadne pięknie! Przecież to Wiem-To-Wszystko-Granger do cholery! Co najwyżej może wyglądać dobrze, lepiej niż zazwyczaj. Tak teraz już lepiej. Musi się w końcu postarać, bo podczas imprezy jej zadaniem będzie zatańczenie dla najprzystojniejszego (i na pewno najskromniejszego :D - przypis autorki) chłopaka w całym Hogwarcie - samego Dracona Malfoya.
******
W pokoju wspólnym Ślizgonów zawsze dużo się działo. Kolejne imprezy, kończące się ciężkim przebudzeniem ich uczestników w nieswoim łóżku, o ile w ogóle w łóżku... Zdecydowanie mało niewinne zabawy, z latającymi częściami garderoby w roli głównej, czy też pełne rozmów i lejącej się strumieniami ognistej whisky, wieczorki. Jedynie na tych ostatnich zachowany został podział na płcie i tak przyjęła się kolejna ślizgońska tradycja, babskich i z drugiej strony, typowo męskich libacji. I właśnie na jednym z takich wieczorów narodził się szalony pomysł zorganizowania największej, najdzikszej i najbardziej spektakularnej imprezy w historii całego Hogwartu. Za dwa dni naczelny postrach szkoły, nieustraszony obrońca Ślizgońskich wartości, o ile takowe niektórzy posiadali, profesor SS obchodził swoje kolejne urodziny. To właśnie to wydarzenie, stało się idealnym pretekstem do zaspokojenia dzikich żądz uczniów domu węża, bez ponoszenia większych konsekwencji, ze względu na jakże szczytny cel całego wydarzenia. Nic więc dziwnego, że tego popołudnia cały pokój wspólny był wypełniony odgłosami burzliwych rozmów, a jego mieszkańcy nie mogli skupić się na niczym innym jak na nadchodzącym, wielkim przyjęciu. Wyjątek stanowili trzej chłopacy, zawzięcie o czymś dyskutujący między sobą w kącie salonu:
- Ej, a jak ktoś Cię nakryje? – Powiedział trochę niespokojny Blaise, któremu humor zepsuł się dokładnie z chwilą, kiedy wszedł do Pokoju Wspólnego Domu Węża. Od razu uwiesiło się na nim co najmniej pięć dziewcząt pragnących, by towarzyszył im na imprezie oraz po niej. Nie wystarczyło, że raz powiedział, że nie ma zamiaru przystać na ich propozycję. W końcu musiał się na nie porządnie wydrzeć, by łaskawie, obrażone, z nosem zadartym pod sam sufit, odwaliły się od niego i zostawiły w świętym spokoju. No jednak nie takim świętym…
- A kto ma go nakryć, tchórzysz Zabini? – Spytał z wrednym uśmieszkiem, Higgs.
- Ja? Chyba śnisz. Zresztą to nie ja mam ją przelecieć, tylko Nott, więc ryjek.
- Nie pyskuj…
- Ej, dobra ogarnijcie się. Jutro o 20 zaczyna się impreza, poczekam, aż zrobi się zamieszanie, poproszę do tańca naiwną wiewiórkę, a na koniec zaprowadzę do sypialni. Resztę planu każdy zna. Wy pilnujecie, żeby nikt mi nie przeszkodził.
- Czemu niby mamy to robić? Przecież nam też zależy na wygranej w zakładzie, a jak ci się uda to z niej nici. Nasze zwycięstwo zależy od twojej porażki, więc jesteś zdany na siebie, Nott. – powiedział ucieszony Blaise.
- Dobra, dobra, poradzę sobie bez was lepiej, niż z wami – powiedział, po czym wstał i jak gdyby nigdy nic, odszedł.

******

Przygotowania do przyjęcia szły pełną parą. Pokój wspólny Ślizgonów w małym stopniu przypominał swój poprzedni wystrój. Ściany przykrywały czarne, płócienne zasłony, a z sufitu zwisały wyglądające jak żywe, nietoperze. Wszystko dopełniały srebrno-zielone akcenty. Pomieszczenie spokojnie mogłoby służyć, jako salon w rezydencji samego Draculi,  nadając mu jednak iście ślizgońskiego charakteru. A wszystko to dla jednego, wyjątkowego solenizanta…

******

Severus gorączkowo przemierzał swój gabinet w tą i z powrotem, myśląc ciągle o przeprowadzonej niedawno rozmowie. Ponownie dostał nowe rozkazy, z resztą jak zwykle po spotkaniu z Czarnym Panem, tym razem jednak nie dotyczyły one jego samego. Z rozmyślań wyrwał go trzask wznieconych płomieni w stojącym, naprzeciw drzwi wejściowych, kominku. Gdy odwrócił się w tę stronę zobaczył oczekiwanego gościa, w postaci swojego przyjaciela.
- Witaj Lucjuszu, cieszę się że tak szybko przybyłeś. Wiem, że nie było to łatwe, zważywszy na tak późną porę.
- Och, to nie był żaden problem, Severusie. Wiem, że nie kazałbyś mi tego robić, nie mając ważnego powodu, a po Twoim liście wnioskuję że taki masz.
- Tak, masz rację. Związane jest to z moim wczorajszym spotkaniem z Czarnym Panem.
- Czyżby nowe polecenia?
- Owszem. – Odpowiedział krótko Mistrz Eliksirów i spuścił wzrok na dywan, leżący przed kominkiem, ponownie pogrążając się w swoich rozmyślaniach. Nie wiedział jak ma przekazać wieści od Voldemorta, a tym bardziej, jak mógłby pomóc w ich zrealizowaniu.
- Severusie, masz zamiar mi to jeszcze dzisiaj powiedzieć? – przerwał po dłuższej chwili panującą ciszę Lucjusz. Snape, podniósł na niego wzrok i patrząc mu głęboko w oczy, odparł:
- Czarny Pan wyznaczył zadanie do wykonania, dla twojego syna.

__________________________________

Jest rozdział 8! Przepraszam Was szczerze, z całego mojego małego serduszka, że tak późno, ale kompletnie nie miałam czasu. Mam nadzieję, że mi to wybaczycie :>

Rozdział z dedykacją dla Was wszystkich! To dzięki Wam piszę :)

Dominika - jak zwykle - genialna jesteś. --> Dziękuję <3

Zachęcam do komentowania i pozdrawiam cieplutko!

Shadii. :>