Rodział 5.

Siema, siema! Jest rozdział piąty! Tylko mnie nie zaavadujcie... PROSZĘ! :D
Rozdział dość krótki, postaram się, żeby następny był dłuższy:>
Dedyk dla Venetii za pomoc i wsparcie! ;*
Dedyk dla Bety - Dominiki, bo jest cudowna ;*
i Dedyk dla Was - bo czytacie, komentujecie i sprawiacie mi tym dużą radość :>
Miłego czytania!:)
____________________________________________________
- Panno Granger, proszę zaczekać! – Hermiona usłyszała za sobą przyjazny głos dyrektora, po czym odwróciła się w jego stronę.
- Tak, panie dyrektorze? – Trochę zbita z tropu nie wiedziała o co może chodzić temu staruszkowi.
- Mam do Ciebie jeszcze jedną sprawę Hermiono, musimy porozmawiać. – Miłym gestem zaprosił ją do środka. Lekko oszołomiona Gryfonka weszła do gabinetu, siadając na krześle, na którym jeszcze przed chwilą siedział Malfoy. Miała pewne podejrzenia co do przebiegu tej rozmowy, ale wolała je zachować dla siebie.
- O co chodzi, panie Dyrektorze?
- Chciałbym poruszyć temat twoich snów Hermiono. Jest to dla mnie bardzo interesująca kwestia. Czy zdarzało ci się to już wcześniej?
- Owszem, kiedyś, jak byłam mała, miałam takie sny, jednak nie wiązały się one z niczym niebezpiecznym, bardziej opisywały przebieg następnego dnia.
-Hmm… - zamyślił się Dumbledore – takie sny mogą mieć bardzo duży wpływ na twoją egzystencję, jeśli będziesz od razu zapobiegać sytuacjom, może cię to ocalić od choroby, nieszczęsnego wypadku, a nawet utraty życia. To bardzo przydatny i potężny dar. Wielu magów chciałoby posiadać taką umiejętność.
- Panie Dyrektorze… a czy to można hmm… jakoś… trenować? Żeby sen był bardziej czytelny, dokładniejszy i łatwiejszy do zrozumienia?
- Owszem. Wystarczy, że codziennie znajdziesz czas na medytację, to oczyści twój umysł ze zbędnych myśli, które skumulują się w ciągu dnia. Po prostu usiądź wygodnie i nie myśl o niczym.
- To nie takie proste – myśleć o niczym – ale mam nadzieję, że dam radę.
- Wierzę w Ciebie Hermiono. Mam tylko jedną prośbę. Jeśli przyśni ci się coś co będzie niebezpieczne albo zagrażające czyjemuś życiu lub zdrowiu, to proszę powiedz mi o tym, niezależnie o której godzinie. Mówiąc mi to, będziesz mogła uratować czyjeś życie.
- Dobrze Dyrektorze Dumbledore. Na pewno powiem, obiecuję.
- Wierzę ci Hermiono. Nie zatrzymuję cię już dłużej, idź odpocząć, jutro zaczynają się lekcje.
- Dobrze, dobranoc Dyrektorze.
- Dobranoc. – odpowiedział z przyjaznym, jak zwykle, uśmiechem i zgodnie ze swoim przyzwyczajeniem odprowadził Gryfonkę do drzwi. Hermiona, będąc już na trzecim piętrze, usłyszała czyjąś kłótnie. Z zamiarem ukarania uczniów za przebywanie na korytarzu o tak późnej porze, podeszła bliżej. Jednak, gdy tylko zauważyła rudą czuprynę, natychmiast schowała się w bocznym, ciemnym zakamarku, skąd miała doskonały widok – sama pozostając niezauważoną. Ron kłócił się właśnie z Lavender. Brązowowłosa domyślała się, że chodzi o Malfoya. Nie spodziewała się jednak, że Weasley posunie się aż do czegoś takiego. Otóż w tym właśnie momencie Ron wykrzyczał te, jakże szokujące, słowa:
- Zrywam z tobą Lavender! I żebyś nawet nie śmiała się do mnie zbliżać po tym co zrobiłaś! Rozumiem jedna rozmowa, ale proszę, czego ja tu się dowiaduje! Spędziłaś z nim połowę popołudnia! Jak mogłaś?! To koniec! – Rzucił odwracając się i odchodząc. Hermiona zdążyła tylko zobaczyć łzy Lavender, która właśnie ruszyła za rudzielcem, by go zatrzymać.
- Ron! Ronuś! Proszę cię, nie rób mi tego! Ronusiu… Przecież było ci ze mną tak dobrze! Lepiej niż z tą szlamą Granger! – Hermiona słysząc wyzwisko pod swoim adresem, postanowiła zadziałać natychmiastowo.
- Co tu się dzieje? Co to za wrzaski? Powinniście już dawno być w wieży Gryffindoru! Brown – szlaban! Zgłosisz się do gabinetu McGonagall, powiadomisz ją o tym i oddasz jej swoją różdżkę, a następnie przejdziesz do klasy transmutacji i ją całą wysprzątasz! Macie szczęście, że należymy do jednego domu i nie chcę przez takich jak wy stracić punktów, inaczej już mielibyście ich dużo mniej. Weasley, ty, po informacje o szlabanie, zgłosisz się do Filcha. A teraz jazda do Pokoju Wspólnego!
- Jakim prawem nam wlepiasz szlaban, Granger?
- Jakim prawem? Widzę, że sama nie potrafisz się domyślić? Mam wymieniać? Ok. Po pierwsze - za niezgodny z regulaminem pobyt na korytarzu o tak późnej porze, po drugie – za zakłócanie ciszy nocnej, a po trzecie - chociażby za obrażanie Prefekta Naczelnego. Może i jestem mugolskiego pochodzenia Brown, ale poza czystością krwi, nie jesteś ani trochę lepsza, więc radzę czasem się przymknąć i zostawić dla siebie swoje nic nie warte zdanie. Żegnam. – To mówiąc odeszła z honorem nie zaszczycając ich nawet spojrzeniem. Ironicznego uśmieszku, który teraz wypłynął na jej usta, nie powstydziłby się nawet Malfoy.
Przechodziła właśnie korytarzem piątego piętra, gdy ktoś złapał ją nieśmiało za rękę i obrócił w swoją stronę.
- Hermiono, muszę z tobą porozmawiać.
- Nie mamy o czym rozmawiać Ron, jeśli chodzi o szlaban to tak jak mówiłam zgłoś się do Fil…
- Nie chodzi o żaden szlaban! Hermiona zrozum, przyszedłem tu, żeby cię przeprosić! Zachowałem się jak ostatni kretyn zrywając z tobą, teraz wiem, że ta wywłoka Brown ci w niczym nie dorównuje.
- Ron jesteś śmieszny – zaśmiała się pogardliwie Gryfonka. – myślisz, że po tym wszystkim ci uwierzę? Myślisz, że jak wyzwałeś przy mnie Lavender i mnie przeprosiłeś to do ciebie wrócę? Jak tak to jesteś po prostu głupi. Równie dobrze, z taką samą łatwością, mogło przejść przez twoje usta wyzwisko skierowane w moją stronę. Słowo przepraszam jest wyjątkowe, tak jak kocham, wiesz? Nie używa się go od tak po prostu. Trzeba wiedzieć kiedy, gdzie i po co je wypowiedzieć. Jeżeli jest ono nieszczere to równie dobrze możesz sobie teraz iść.
- Słuchaj, jeszcze raz powtarzam, chcę do ciebie wrócić, nie zmarnuj tej szansy, którą nam teraz daję.
- Ja mam nie zmarnować? Nie no, teraz to już w ogóle nie wiem co ja w tobie widziałam. Jesteś egoistą. Przecież ty nawet nie jesteś świadomy tego, ile bólu mi zadałeś! Daj mi lepiej spokój. Zostaw mnie.
- O nie nie nie. Tak łatwo mnie nie spławisz. Masz…
- Nie będziesz mi rozkazywał Weasley. Sama wiem co mam, a czego nie mam. Mam – teraz zamiar sobie iść. Nie mam – ochoty i czasu na tą bezsensowną rozmowę z tobą. Żegnam.
- Ty nędzna… A ja tu specjalnie za tobą przyszedłem, z myślą, że do mnie wrócisz. Oberwie ci się za to, że zmarnowałem czas. – Już podnosił na nią rękę, a dziewczyna już skuliła się w obronnym geście gotowa na przyjęcie ciosu. Ten jednak nie nastąpił. Uniosła głowę i zobaczyła Malfoya, stojącego za rudzielcem i trzymającego go za tą rękę, która miała spocząć na twarzy Hermiony. Po raz kolejny ją uratował.
Dracon patrzył się pewnie w oczy rudzielcowi. Z wyższością i pogardą. Bez najmniejszego wysiłku unieruchamiając go. Na twarz wpełzł mu ten jego ślizgoński uśmieszek. Widać, że był zdenerwowany, ale też i zadowolony z tego, że mógł w końcu dopiec temu rudemu palantowi. Chyba po raz pierwszy Hermiona zobaczyła na jego twarzy tak wyraźnie widoczne emocje. Z jednej strony cieszyła się, że Ronowi w końcu się oberwie, i że nie została spoliczkowana po raz kolejny, a z drugiej, bała się, co może z tej konfrontacji wyniknąć.
- Cześć Wieprzlej, widzę znowu się spotykamy. Zadam proste pytanie i lepiej odpowiedz od razu, bo drugi raz nie będę powtarzał. Jakim prawem miałeś czelność podnieść rękę na dziewczynę?
- Nie twój interes, Malfoy. – Ron, nieźle wkurzony wyrwał swoją rękę z uścisku Dracona i odsunął się o krok. To jednak nie powstrzymało młodego arystokraty. Uderzył Gryfona w nos tak, że ten aż się przewrócił. Hermiona stała jak spetryfikowana i przyglądała się tej akcji z szeroko otwartymi oczami. Malfoy stanął w jej obronie? Coś tu jest nie tak…
- Co to miało znaczyć, ty pieprzona Fretko?!
- Zadałem ci pytanie Weasley. – Nadal spokojnym i opanowanym głosem mówił do rudzielca patrząc na niego z góry, z pogardą.
- Zasłużyła sobie. – Burknął tylko Weasley i nie zdążył się podnieść, gdy otrzymał kolejny cios. Prosto w twarz.
- Czym? Tym, że nie chciała dać ci drugiej szansy? Pf, proszę cię, po tym co jej zrobiłeś? A poza tym kto by chciał takiego przychlasta jakim jesteś ty? – Draco z wyraźnym rozbawieniem i przyjemnością wyżywał się na Gryfonie.
- Nie pozwalaj sobie Malfoy. – Rudy chciał wstać i oddać blondynowi, ale ten zrobił unik, a jego pięść wbiła się w brzuch Rona z taką siłą, że chłopak aż się zatoczył. Zginając się wpół, trzymał obolałe miejsce rękami i próbował zatuszować grymas, który wypłynął na jego twarz.
- Jeszcze ci mało? Jeżeli jeszcze raz się dowiem, że podniosłeś rękę na Granger, albo jakąkolwiek inną dziewczynę, to nawet nie próbuj uciekać i tak cię znajdę, a potem z przyjemnością przetestuje na tobie jakieś zaklęcie niewybaczalne. Ewentualnie mogę zaproponować ci jeszcze bliskie spotkanie. Z moją ręką. Zastanów się dobrze. – Uśmiechnął się sztucznie, a z jego oczu buchała nienawiść. Poczekał, aż pobity chłopak opuści korytarz po czym zagadnął do Hermiony.
- No, Granger, teraz to masz już u mnie dwa długi. Muszę się poważnie zastanowić jak to wykorzystać. Wracając do sytuacji, zrobił ci coś? Czy przyszedłem w samą porę?
- Cco? Aaa… nie nie, nic mi nie jest. Przyszedłeś w ostatniej chwili.
- Ten rudy złamas nawet nie wie, na co się porywa.
- Dziękuję Malfoy, ale nie musiałeś mi pomagać, sama potrafię sobie poradzić.
- No jakoś nie zauważyłem, żeby było tak jak mówisz.
- Ta… dobra idź już lepiej do swojego dormitorium, ja też już pójdę.
- Spokojnie Granger, pójdę jak zechcę.
- No tak, zapomniałam, że szanowny arystokrata nie słucha nikogo, tylko zawsze robi po swojemu.
- Tak, dokładnie Granger. Zresztą ty nie jesteś lepsza. Dobra idę, bo Zabini zamęczy mnie pytaniami. Gdzie byłeś?! Co robiłeś?! Z kim?! – perfekcyjnie naśladował głos czarnoskórego. Hermiona nie mogła się nie roześmiać, jednak szybko się opanowała.
- Wiesz co, Granger? Nie jesteś taka jak rok temu. Zmieniłaś się i szczerze przyznam – odpowiada mi ta zmiana – Zmierzył ją wzrokiem i uśmiechnął się tajemniczo.
- Mam to potraktować jak komplement, Malfoy?
- Hmm, jeśli tak ci tego brakuje to czemu nie? – Uśmiechnął się szelmowsko.
- Mhm – kąciki jej ust uniosły się ku górze. – A więc dziękuję, Malfoy. Ty również się zmieniłeś. – Puściła mu oczko.
- Jej, wysiliłaś się, to było takie wzruszające wyznanie… - Ironizował blondyn.
- Dobra, dobra, koniec tego dobrego. Dobranoc Malfoy.
- Kolorowych koszmarów, Granger. – Wymijając ją puścił jej oczko.
„Nie ma to jak Malfoy” – pomyślała Hermiona, po czym udała się do swojego dormitorium. Próbowała medytować, jednak jej próby skończyły się fiaskiem. Zmęczona udała się w objęcia morfeusza.
******
            Pewnego pochmurnego, deszczowego i prawdziwie jesiennego dnia, Hermiona weszła do pomieszczenia zwanego Wielką Salą i usiadła na swoim stałym miejscu, przy stole Gryffindoru. Minęły dwa dni od jej ostatniej rozmowy z Malfoyem. Dziewczyna wciąż zastanawiała się, dlaczego blondyn ją obronił. „O wilku mowa” – pomyślała. Właśnie do Sali wszedł Malfoy, a zaraz za nim wbiegła Brown, po czym rzuciła mu się na szyję. Biedna dziewczyna nie wiedziała, że bajera z nią była zwykłą ściemą. Malfoy od razu odepchnął ją od siebie.
- Co ty robisz dziewczyno? Nie narusza się przestrzeni osobistej Malfoya!
- Ależ kochanie, przecież jesteśmy razem. – odparła zdziwiona Lav.
- Kochanie? RAZEM? Ja cię nie znam kobieto, zejdź mi z drogi. – Mówiąc to wyminął ją i odszedł do swojego stołu. Skompromitowana i poniżona przed całą szkołą blondynka powoli doczłapała się na swoje miejsce i nie odzywając się do nikogo zaczęła jeść. Rozradowana Hermiona starała się ukryć uśmiech, ale nie było to łatwe. Spojrzała na stół Ślizgonów i odnalazła wzrokiem platynowego blondyna. Uśmiechnął się do niej lekko. Odwzajemniła uśmiech.

******
Ginny szła właśnie korytarzem, gdy nagle wyrósł przed nią Theodor Nott. Nie zdążywszy zahamować – wpadła na niego.
- Cześć Ginny! Gdzie tak pędzisz?
- Hej Theo. Gdzie nogi poniosą.
- Jest już późno, nie wracasz do wieży?
- Jakoś nie mam na to ochoty.
- Jeśli chcesz, chętnie potowarzyszę ci w tym spacerze donikąd – puścił do niej oczko.
- Jasne, że chcę. Opowiadaj, co dziś robiłeś?
- W sumie to nic ciekawego. Jak zwykle – większość czasu zajęły zajęcia. Po obiedzie odwiedziłem bibliotekę i wróciłem do lochów. Nie mogłem jednak znieść tej całej paplaniny Pansy. „Oh ten mój Dracuś to jest świetny, piękny, wysoki, silny i ma takie ładne perfumy…” – świetnie naśladował głos Parkinson. Ginny mimowolnie parsknęła śmiechem. – Heh, Draco tak się wkurzył, że aż jej wszystko wygarnął. Tłumaczył jej, że już nigdy nie będą razem i nie powinna robić sobie zbędnej nadziej. Powiedział, że ją lubi ale te ciągłe gadanie o nim to jest obsesja. Oznajmił też, że jeśli przestanie mu ciągle bezsensownie słodzić, to nie ma nic przeciwko przyjaźni. Pansy głupia nie jest i chyba zrozumiała, że Draconowi już przeszło. No i na tym się praktycznie skończyło.
- Chyba pierwszy raz zgodzę się z Malfoyem – powiedziała trochę zszokowana Ginny.
Szli tak pustymi korytarzami i już nie rozmawiali. Cisza ta jednak nie była krępująca, lubili swoje towarzystwo i nie przeszkadzał im brak tematów do rozmowy. Nagle Theo złapał rudowłosą za rękę i wsunął swoje palce pomiędzy jej. Dziewczyna, choć trochę zaskoczona, nie zabrała dłoni. Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na Notta. Wyglądał tak, jakby chciał coś powiedzieć, ale bał się jej reakcji. Ginny postanowiła nie pytać go o to. Stwierdziła, że jak będzie chciał, to sam weźmie się w garść i jej to powie. Nie pomyliła się.
- Ginn słuchaj… Bo… chciałem ci powiedzieć… no… podobasz mi się od jakiegoś czasu… I chciałem spytać… mam u ciebie szanse? – Słowa z jego ust wypływały w tak zaskakująco szybkim tempie, że Rudowłosa miała problem ze zrozumieniem ich. Jednak po chwili namysłu odpowiedziała:
- No wiesz Theo…